In het boekenseizoen bij uitstek focussen we graag even op een veelbelovend schrijversdebuut.
Ze schonk ons al bewogen songs als "Altijd nooit meer", "Janker", "Niemandsland" en "Met Uw Ogen Toe". En nu kunnen we haar ook lezen in "Lam", een ontroerend verhaal over eenzaamheid, onmacht, overleven en vooral… troost.

Van Hannelore Bedert mag iedereen zijn betekenis aan haar titel geven.  Zolang de lezer maar iets heeft aan “Lam”. Haar eigen introductie van de roman, die tot stand kwam met de steun van Sabam for Culture, vertrouwt ze onze redactie toe op haar eerste boekenbeurs als literair auteur.

Hannelore: Ik had initieel nooit de intentie om uit te geven. Ik wou dit schrijven omdat ik nood had aan iets nieuws.  Iets waar ik terug gelukkig van kon worden, na een periode van twijfel. Niet goed wetend of ik nog wel muziek wilde maken… Om dan te doen wat ik al heel lang had uitgesteld. Mijn eerste liefde: een boek schrijven.
 

“Schrijven is genieten”

Hannelore: Misschien is het de nuchtere West-Vlaamse ingesteldheid  -“als artiest kun je niet overleven dus zoek dan maar een gewone job- maar schrijven wilde ik altijd al, muziek of teksten, Germaanse studeren of iets doen met mijn stem. Door mijn studies kleinkunst ben ik op een bepaald moment in de muziek gerold. Maar ik ben het vooral gaan studeren om dingen te maken. Niet per sé om zangeres te worden.  Plots is er dan geen tijd meer voor datgene wat je eigenlijk heel graag wil.

Je hoort van sommige schrijvers dat hun boek bloed, zweet en tranen heeft gekost, terwijl ik er eigenlijk alleen maar van genoten heb. Het bracht me ook rust en structuur. Misschien dat een tweede boek meer stress gaat geven. Daarom ben ik er vast aan begonnen (lacht).

Moederfiguur als trigger

Hannelore: Buiten de muziekkeuze van het personage, is er niets in heel het boek dat autobiografisch is. Omdat veel pesterijen uit protagoniste Lucia’s verleden in het boek voorkomen, denken veel mensen dat je zoiets niet kunt schrijven als je het niet zelf hebt meegemaakt. Het moet zijn dat ik een levendige fantasie heb want zelf heb ik een heel gelukkige jeugd gehad (lacht).

Ik heb wel vaak gespeeld met het idee:“wat als je moeder verdwijnt”?
Zeker sinds ik zelf mama ben, vind ik een moederfiguur iets heel intrigerend hebben. Ik heb ook alleen maar meer respect gekregen voor mijn moeder sinds ik zelf kinderen heb.
 

Nauwe band met personages

Hannelore: Een lezeres vertelde me dat ze Lucia als kind zo in huis zou hebben genomen. Om haar te beschermen tegen wat er gebeurde. Er was ook iemand die zei: “Ik mis haar eigenlijk al”, na het boek te hebben uitgelezen. Ik vind dat wel fijn, als mensen zo’n band krijgen met personages uit een boek. Zelf laat ik me er ook vaak door meeslepen. Je helemaal kunnen inleven in zo’n personage, is een fijn gevoel. En dan vind ik dat schoon als mensen zoiets zeggen over mijn boek.

Red. zulke reacties doen misschien wel dromen van een filmversie?
Hannelore: Dat heb ik nogal gehoord. “Ze gaan vechten om de filmrechten” klonk het zelfs bij één lezer. (lacht) Dan denk ik: Het zou mooi zijn maar laat het boek nu eerst maar zijn gang gaan.
 

Een duwtje in de rug

Hannelore: Van boeken schrijven word je niet rijk. Van muziek maken eigenlijk ook niet en dat is ook niet mijn doel maar het is wel fijn als je een beetje ademruimte krijgt. Ook financieel. En dan is zo’n Sabambeurs als deze gewoon een enorme steun en aanmoediging.
Los van het financiële krijg je bovendien ook het gevoel dat mensen geloven in je project.
Zeker als je zelf een geboren twijfelaar bent (lacht).  (TG)

 “Lam” is verschenen bij Uitgeverij Angèle, Hollands Diep en kwam tot stand mede dankzij een Sabambeurs voor een veelbelovend debuut uit ons gamma Fictie. Meer info over al onze vormen van steun leest u in onze brochure Sabam supports you

(foto's (c) Selina De Maeyer / Sabam/tg

             Hannelore op de boekenbeurs